Мал метеорит со потекло од Марс, паднат на Земјата во 2011 година, може да содржи траги од јаглерод со биолошко потекло, покажуваат резултатите од најново истражување. Тие придонесуваат за продолжување на дебатата за достапноста на форми на живот на Марс.
Карпата била образувана како последица на судир на астероид со Црвената планета и паднала во пустината во Мароко на 18 јули 2011 година. Во шуплини во метеоритот биле откриени траги од јаглерод. Овие траги биле предмет на темелна анализа на научници од Федералниот Политехнички институт во Лозана, Швајцарија, и од меѓународен тим, вклучувајќи истражувачи од Кина, Јапонија и Германија.
„Заклучоците се во корист на присуство на траги од јаглерод со биолошко потекло”, се вели во соопштението на Институтот.
„Трагите се појавиле како последица на пополнување на шуплините во парчето карпа со течност која содржи органска материја, кога таа се уште била на Марс. Досега не е најдено поубедливо објаснување”, истакнаа научниците.
Резултатите од истражувањето се објавени во Meteoritics & Planetary Science.
Можеме ли навистина да живееме на Марс?
Марс е ладна, црвена и мртва планета. Сепак некогаш била како Земјата – покриена со течение на реки и езера. Дури денот на Марс трае 24 часа … и 37 минути. Во последно време се зборува се ‘почесто за мисии до Црвената планета, кои ќе бидат реализирани до 30-те години на XXI век. Дали навистина можеме успешно да ја колонизираме, прашува ASAPScience?
Добрите вести се дека таму е полно со вода. Научниците пресметале дека има повеќе од 5 милиони кубни километри замрзната вода во северниот и јужниот пол на Марс. Ако се стопи сето ова, ќе добиеме Океан со длабочина од 35 метри, кој ќе ја покрие целата планета. Вториот проблем е што ќе дишеме. Атмосферата на Марс е многу тенка и изградена е речиси целосно од јаглерод диоксид, а не од кислородот, кон кој сме се адаптирале. Колонизаторите сепак би можеле да користат електрична енергија, за да ги раздвојат H20 на водород и кислород.
Потоа ако земеме кислород и почнеме да го консумираме во добро компресирани структури – проблемот е решен. Храната сепак е уште една пречка. Процесот на возење на животни до Марс е проследен со доста компликации. Поради оваа причина колонизаторите ќе треба да го започнат својот живот како вегетаријанци. Растенијата пак имаат потреба од светлина, а Црвената планета е околу 1,5 пати поголемо растојание од Сонцето во однос на Земјата. Научниците веќе експериментирале со тоа. Дури има симулатор на Марс колонија во Девон Ајленд во Северна Канада. Таму сончевото зрачење е споредливо со она на Марс. Потврдено е дека светлината ќе биде доволна за да се задржат растенија на Црвената планета. Нешто повеќе – домати, моркови и други слични можат да растат мирно на почвата на Марс. Се разбира, одгледувањето на доволно храна може да генерира и дополнителен кислород и соодветно – да има опасности од пожар. За да се избегне ова, кислородот ќе треба да биде разреден со нереактивен гас, како азот. А ако решиме да го транспортираме од Земјата дотаму само ќе ја зголемиме цената на самото патување. Порано или подоцна, некоја машина на Црвената планета ќе се расипе и ќе има потреба од поправка или замена. Најкраткото растојание од Земјата до Марс е 55 милиони километри – тоа сепак е во моменти во кои двете планети се наоѓаат на спротивните страни на Сонцето. Односно од практична гледна точка вселенските апарати можат да бидат испратени дотаму еднаш на 26 месеци. Земајќи ја за пример Меѓународната вселенска станица и животот таму, колонијата на Марс ќе треба да биде надополнета со дополнителни суровини еднаш на 90 дена. Ова ги прави 26-те месеци премногу долг период без резерви. Ако го додадете во сето ова и фактот дека лансирањето на опрема во вселената чини до 10 илјади долари на 1 фунта (0.45 кг), излегува дека испораката на резервни делови се претвора во огромен предизвик. Не на последно место – постојат опасности за здравјето на луѓето. Марс е помала од Земјата и гравитацијата и е едвај 1/3 од она со што сме навикнати. Да, колонизаторите ќе можат да скокаат повисоко и да создаваат структури од полесни материјали. Тоа сепак ќе се одрази лошо на нашите тела. Ние се потпираме на постојаниот притисок на гравитација за заздравување на коските и мускулите. Всушност, астронаутите ќе треба да поминат низ редовни вежби во вселената, за да бидат во форма. Спејс зрачењето е уште поголем проблем. Сонцето исфрла милијарди високоенергетски честички кои можат да го оштетат ДНК-то и да предизвикаат рак. За среќа Земјата има силно магнетно поле, што се одразува на 99,9 проценти од овие честички. Марс сепак не располага со таква. Тоа значи дека колонизаторите нема да бидат заштитени за време на своето патување. Од теоретска гледна точка ниту еден од овие проблеми не е нерешлив. Можеби можат да бидат создадени супермагнети кои ќе ја одбијат радијацијата. Подобри мотори пак сигурно ќе го намалат времето на патување до Марс. Можно е дури да создадеме 3D печатари од следната генерација, кои ќе произведуваат резервни делови директно на Црвената планета со помош на локални материјали. Сето ова сепак ќе бара технологијата да се развие многу повеќе од сегашната состојба. Се разбира, можно е луѓето кои еден ден ќе го создадат сето тоа, веќе да се родени. Можеби дури тоа сте вие …
